Elif, her sabah olduğu gibi kahvesini alıp ofise girdi. Yoğun iş temposu içinde tek huzur bulduğu an, kahvesini yudumlarken gelen e-postaları kontrol ettiği dakikalardı. Ama o sabah, gelen bir mesaj tüm gününü altüst etti:

"Gerçekleri öğrenmek istiyorsan, akşam saat 8’de şu adrese gel."

Mesajın altında bir kafe adresi yazıyordu. Elif’in içini garip bir his kapladı. Önce saçma bir şaka olduğunu düşündü ama içindeki huzursuzluk gitgide büyüdü. O akşam, merakı galip geldi ve belirtilen adrese gitti.

Kafe sakindi. Köşedeki masada oturan kadını görünce kalbi hızlandı. Tanımıyordu ama bir şekilde gözleri ona aşina geldi. Kadın, Elif’i görünce hafifçe gülümsedi ve elindeki telefonu masaya koydu.

“Senin de bilmeye hakkın var,” dedi.

Elif, hiçbir şey sormadan kadının uzattığı telefonu aldı ve ekrana baktı. Görüntülerde eşi Kerem vardı… Ama yalnız değildi. Başka bir kadınla, samimi bir şekilde gülümsüyor, ona dokunuyor ve sanki dünyada sadece ikisi varmış gibi birbirlerine bakıyorlardı.

Elif’in kalbi duracak gibi oldu. Ellerinin titrediğini hissetti. “Bu… ne zaman çekildi?” diye sordu zorla.

“Dün gece,” dedi kadın.

Bütün dünya başına yıkıldı o an. Kerem, ona her gece “toplantım var” derken aslında bu kadının yanında mıydı? O kadar yıl, o kadar anı, bir yalanın içinde mi saklıydı?

Elif, gözlerini kadının yüzüne dikti. “Sen kimsin?”

Kadın derin bir nefes aldı. “Ben Aslı. Kerem’in iki yıldır birlikte olduğu kadın…”

Elif’in içindeki acı, öfkeye dönüştü. O gece eve döndüğünde, Kerem eve gelir gelmez yüzüne baktı. Adam hiçbir şeyden habersiz, her zamanki gülümsemesiyle ona yaklaşıp sarılmaya çalıştı.

Elif geri çekildi. Gözlerinde ne aşk kalmıştı ne de umut. Sadece tek bir cümle döküldü dudaklarından:

“Gerçekleri biliyorum, Kerem.”